Takbong 65

"Jose, anong ireregalo mo pagdating ng kaarawan ng iyong itay?" tanong ng tisoy na may pilak na buhok, narinig ko pero hindi ako sumagot.
"Jose?" ulit nito.
"Ha?, sorry hindi kita narinig," sagot ko.
"Sabi ko di ba malapit na ang bertdey ng itay mo? Naalala ko kasi noong inimbitahan mo ako na pumunta sa bahay ninyo noong nakaraang taon."
"Ah, Oo, hindi ko pa alam, marami tayong tinatrabaho ngayong linggo kaya hindi ko na pansin na malapit na ang kaarawan ni itay," sagot ko na parang iniiwasan ang tungkol dito.
"Sabihin mo na lang kung bibili ka na at sasabay na rin ako sa iyo." sagot nito sabay umalis saking paningin.

Sa totoo matagal ko ng iniisip ang tungkol dito. Nagsinungaling ako kay Pol sa tanong niya kanina. Matagal ng bumubulabog sa aking isipan ang padating na kaarawan ni itay. Isang linggo na lang. Pitong araw ko na lang siya makakasama o mas kaunti pa sa dami ng trabaho. Sa darating na bertdey magiging 65 na siya.

65.

Masyadong maikli ang panahon para mawalay ako sa kanya. Hindi ko sinabi kay Pol ang tunay na edad ni itay tiyak siguradong iba ang magiging reaksyon nito. Natatakot ako at wala na kong magagawa pagsapit ng araw na iyon. Maraming taon na ang nakalipas ng kausapin ako ni itay tungkol sa kanyang ika-65 na kaarawan. Dadakpin na siya ng gobyerno at ilalayo sa kanyang pamilya kung hindi siya sumunod mapapahamak naman ang kanyang pamilya. Hindi raw niya kaya tanggapin na isakprisyo ang pamilya para lang sa kanya. Kahit patong-patong pa ang trabaho na dapat kong gawin isa lang palagi ang nasa loob ng aking utak. Ang RA 32501.

Bumalik ako sa ginagawang trabaho sa kompyuter. Kailangan ng maipasa ito bago ang dedlayn mamayang hapon. Kakatapos lang ng lunch break at may apat na oras pa ako para gawin ito. Isa akong manunulat o mamahayag sa online bullettin ng gobyerno na www.gobyernobalita.ph. Sampung taon na ako rito nakikipagsabayan sa malalaking diyaryo, telebisyon at iba pang online news bullettin pero kami ang isa sa mga opisyal na nagpapahayag ng mga isyu galing mismo sa palasyo. Tiningnan ko ang blankong screen inilagay ang pamagat na "Mga Ekonomista Nagpulong para sa Bansa" ni Jose Sampaloc. Tumayo muna ako at nagsimulang maglakad papunta sa CR dahil kanina pang nalalamigan ang kalbo kong ulo.

Katamtamang tangkad ng Filipino si Jose, medyo may taba sa tiyan, maitim ang balbas, at may peklat sa leeg na parang sungay ng kalabaw. Kahit pa man kalbo siya hindi pinapakita ng mga katrabaho na mayabang ang dating niya.

Pinagpatuloy ko ang ginagawang artikulo na lalabas sa gabing bersiyon ng 'Gobalita'. Tapat ako sa serbisyo ko sa gobyerno, pinapanatili na walang pagkiling at diretso sa pagpapahayag. Kaya siguro palaging madaling tanggapin ng publiko ang inilalabas namin na mga balita. Maraming nagsasabi na hawak kami ng gobyerno pero pinababayaan naman kami na magpahayag ng malaya maliban lang sa pagkontra sa ibang malalaking isyu. Isang dekada ang nakalipas ng may malaking isyu ang lumabas ng nagsisimula pa lamang ako sa 'Gobalita'. Inilabas ang Republic Act No. 32501 o tinatawag ng mga mamayan na "Geriatric Kidnapping". Nakasaad sa polisiyang ito ang pagkuha ng gobyerno ng mga mamayan sa edad na 65 dahil hindi na sila produktibo at nakakabagal ng pag-unlad ng bansa. Kaya hindi ko maialis sa isipan ang sasapitin ng aking itay isang linggo na lang mula ngayong araw. Nangatog ang bituka ko sa pag-iisip nito. Maraming grupong Human Rights ang kumontra rito at marami rin ang namatay sa pagtatangol sa kanilang mga kamag-anak. Hindi maganda ang unang taon ng implementasiyon ng polisiya na ito pero hindi rin natinag ang gobyerno sa pagbasura nito. Unti-unting tumahimik ang mga grupo at mapait na tinanggap naman ng bawat pamilya ang sasapitin ng kamag-anak pagdating sa edad na 65. Wala sa aming grupo ang nagsalita laban dito. Wala rin namang nagsulat tungkol dito kundi ang opisyal na diyaryo ng gobyerno. Naalala ko pa ang headlayn: "RA 32501 to be implemented today". Nilihis ko ang pagalala nito at tinapos ang aking ginagawa. Ilang oras na lang makakauwi na rin ako. May paraan kaya para hindi dakpin ang aking ama?

Iniisip ko ito sa dalawang oras na trapik na sumalubong sa aking pag-uwi. Nakaramdam ng antok, pagod, gutom, lamig ng erkon, at naririnig ang mabagal na kanta sa radyo habang lumulutang ang utak sa sariling palaisipan kung may butas sa RA 32501. Dumating ako sa aking munting condo, studio type, tipikal na tirahan ng isang nag-iisa sa buhay. Matagal na ako nawalan ng ina, wala akong kapatid at si itay na lang ang pinakadugo ko. May natirang ulam sa ref at ito ang lalumin ngayong gabi.

Busog ang tiyan ni Jose at nagtungo siya sa kanyang kompyuter tebol na gawa sa narra. Makinis ang karayagan nito at matibay ang pagkakagawa.

Umupo ako sa silyang balat at malambot, binuksan ang laptop at binuksan ang programmang Contacts Manager. Naghahanap ako ng tao na makakatulong sa akin tungkol sa RA 32501 dahil mamahayag ako ng gobyerno marami akong kakilala. Sa pagmamasid ko sa mga pangalang gumagapang pababa napatigil ako sa isang pangalan. Isang beses ko pa lang siya nakilala. Ininterbyu ko siya tungkol sa krisis ng enerhiya sa Pilipinas. Hindi siya sang-ayon noon sa mga bagong patakaran ng Kagawaran ng Enerhiya at nagbitiw siya sa kanyang puwesto. Siya si Cesar Mahna. Dating mataas na tauhan ng kalihim. Siya ang ininterbyu ko dahil wala ang kalihim ng mga panahon na iyon. Baka may alam siya tungkol dito sa RA 32501.
Bakit siya sa lahat ng kakilala ko? Dahil siya lang ang pinakamalapit sa edad na 65 kung tama ang profile na nailagay ko. Sinulat ko ang numero niya sa isang papel at nagretiro na sa gabi bukas ko na lang siya tatawagan.

Tirik na ang araw at nararamdaman na ni Jose na umaga na. Naririnig na niya ang mga bosina ng kotse, naamoy ang usok na nangagaling sa automatic kettle. Bumangon siya at masakit ang katawan, nag-unat para magising lalo at naghilamos sa lababo. Kinuha niya ang takure at isinalin ang mainit na tubig sa tasa para makapagtsaa.
Pagkatapos uminom ng tsaa kinuha niya ang handset sa telepono at nagsimula mag-dayal.

"Hello, Good Morning, ito ba ang bahay ni Mr. Cesar Mahna." sabi ko ng maligalig.
"Oo, siya nga, sino sila?" sagot ng isang magaspang na boses ng lalake.
"Si Jose Sampaloc po ito ng gobalita, nandiyan po ba siya?" sagot at tanong ko ulit.
"Ah, Mr. sampaloc parang naalala kita, ano ang mapaglilingkod ko sa iyo?" sabi ni Cesar Mahna.
"Mr. Cesar, kayo po pala iyan, akala ko hindi niyo ako naalala, gusto ko lang sana magtanong sa inyo, kung mararapatin niyo po" dahan-dahan kong sinabi.
"Sige, walang problema tungkol saan ba ito?" tanong ni Mahna.
"Alam po naman natin lahat ang RA 32501, pero tatanungin ko po kayo bilang isang abogado at opisyal ng DOE kung may lusot o makakaiwas dito." sabi ko kahit alam kong nagbitaw na siya ng posisyon sa kagawaran.
"Tama na abogado ako pero hindi na ako opisyal ng DOE, matagal na akong umalis sa posisyon ko. Wala akong ibang maiimungkahi sa RA 32501 kundi isa itong kalabastugan ng gobyerno na inaaprubahan ng DOE noong nandoon pa ako." sagot ni Mahna ng malakas at matapat.
"Inaprubahan ng DOE? Diba ang DOST at DSWD ang gumawa ng batas na ito?" nagtataka kong tinanong sa kanya.
"Oo, pero kakaunti lang ang nakakalaman ng bagay na iyan, noong nasa DOE pa ako ng malaman ito pero hindi ito bagay na dapat pag-usapan sa telepono. Maraming nakikinig na maladuwende ang tainga, magkita tayo sa isang pampublikong lugar at ipapaliwanag ko sa iyo. Alam mo ba kung saan ang dating Luneta Park? doon tayo magkita." sabi nito sa akin na walang takot at pagalinlangan na parang matagal na kaming magkakilala.
"Opo sir, alam ko kung nasaan. Maghihintay po ako." sagot ko at nagpaalam kami sa isa't isa na magkikita pagkatapos ng isang oras.


Pumunta ako kung saan dati nakatayo ang monumento ni Jose Rizal ang pambansang bayani. Pinasabog ito ng mga ralliyista na kumukontra sa pagpapalakad ng nakaraang gobyerno. Patag na konkreto na lang ang makikita, nagmistulang isang malaking paradahan ito sa mga bumibisita sa kalapit na bagong tayong Freedom Park. Pinarada ko ang aking kotse at lumabas. Lumipas ang sampung minuto ng nakita ko ang padating na pulang kotse. Pumarada ito sa isang bakanteng islot. Bumaba ang panot at may puting buhok na maliit na lalaki. Makikita sa kanyang mukha ang guhit ng pagtanda. Siya si Cesar Mahna sa aking pagkakilala.

Lumapit si Jose sa kanya hindi niya nahalata ang dala-dalang folder sa kanang kamay ni Cesar.

"Mr. Cesar Mahna," sabi ko at sabay inalok ang kanang kamay.
"Ah, Mr. Sampaloc." hindi niya pinansin ang aking kamay at tinuro na doon kami maglakad sa may park.
"Marahil nagtataka ka at bakit dito ko gusto makipagkita, simbolo ng paglaya si Jose Rizal, simbolo ng pagiging manunulat na hindi takot na lumaban sa awtoridad.
Maraming kontrobersiya ang bumabalot sa hindi pagtayo muli ng monumento niya, nawala na daw ang bisa ng kanyang pagkabayani kaya binasura ng gobyerno ang pagpapatayo ng bagong monumento.
Ngayon sa iyong tinatanong. Isang dekada na ang nakalipas at lumubas ang RA 32501 o ang batas na pagkuha ng matatanda. Alam ko kung bakit ako ang napili mong tanungin dito kahit hindi ako bihasang abogado o kaibigan man lang na makikipagtiwalaan sa loob ng gobyerno. Tinanong mo ako dahil malapit na ako dumating sa edad na 65, tama ba ako?" tanong niya sa akin.
"Opo, ser." sagot ko ng mahinahon. "Pero gusto ko rin naman po talaga malaman ang tungkol dito dahil wala ng bumabatikos nito ngayon kahit napakaselan ang polisiyang ito." dagdag ko.
"Tunay na maselan ang bagay na ito. Malaking problema ang dinulot nito sa gabinete ng gobyerno. Nagkaroon ng botohan sa mga kalihim sa pagpapasa nito bago pa man ito maprubahan ng pangulo. Hati ang botohan at natira ang DOE bilang babasag sa tabla na ito. Sumangayon sila dahil isa sila sa mga gumawa at nangampanya rito pero walang alam ang ibang kalihim doon. Sagot daw ito sa krisis ng enerhiya. Sagot daw ito sa problema ng pagbibigay kuryente sa mga mamayan. Lihim sa mga mamayan unti-unti nilang ginawa ang isang pasilidad sa Mindanao. Kasama ang DOST at DPWH, pinalibutan nila ito ng mataas na pader,kuryenteng bakod, at militar na magroronda. Kaya walang may-alam kung ano ang nasa loob nito. Noong nasa opisina pa ako ng DOE nakatanggap ako ng dokumento kung ano ang silbi ng pasilidad na ito. Magiging bagong tirahan daw ito ng mga matatanda. Kung tirahan ito ng matatanda bakit nila kailangan bantayan ng ganon katindi. Nang maprubahan ang batas naisama ito sa bilang isang instituto na magsisilbing bagong teritoryo o tirahan para sa matanda lamang. Naglabas ng survey ang DOST kasama ang DSWD na pagsapit sa edad na 65 huhihina ang pagiging produktibo ng isang indibidwal. Maapektuhan ang ekonomiya, dagdag lang ito sa mga mamayan na hindi nagtratrabaho kundi nagpapahirap lamang. Dahil sa mga konsumisyon na palagi silang alalayan, gamutin kung may sakit, pakainin, paglaanan ng sayang na oras, enerhiya, at pagkukunan ng pangangailangan. Sa mata ng gobyerno tama ito at tiyak na maibaba ang krisis sa enerhiya at ekonomiya. Kahit pa man alam nila na magagalit ang taong bayan dito at tutol ang simbahan. Ito lang ang paraan para makaligtas ang bansa." paliwanag niya sa akin ng masinsinan at tuloy-tuloy.
"Kung gayon ano ba talaga ang nasa loob ng pasilidad na iyon at nasasakop din niya ang malaking bahagi ng Mindanao?" tanong ko kaagad, mabilis na tumitibok ang aking puso.
"Walang nakakalaam, pinapaniwalaan lang na doon dinadala ang mga matatanda. May pumapasok din dito na mga duktor, nars, pero sa palagay namin isang pagtatakip lang ito sa tunay na nangyayari sa loob." sagot ni Mahna.
"Ibibigay ko sa iyo ang mga dokumentong ito. Naglalaman ito ng mahahalagang impormasyon tungkol sa RA 32501. Pag-iingatan mo ito. Walang may alam na hawak ko itong impormasyon na ito. Wala na rin akong pag-iiwanan na iba pa. Mabuti na at nasa kamay mo ito. Itanim mo sa iyong isipan walang sikretong hindi natutuklasan." dagdag nito pagkatapos inabot ang parihaba na plastik folder sa akin. Kinuha ko ito at sinabing "Huwag po kayong mag-alala at mag-iingat ako." "Kailangan ko ng umalis masyado ng matagal ang pinalagi ko rito." sabi ni Mahna.

Sabay silang naglakad patungo sa paradahan. Mahigit sampung kotse ang pagitan ng kanilang mga sasakyan. Naunang sumakay si Mahna sa kanyang kotse. Naglalakad si Jose ngayon patungo sa kanyang sariling sasakyan, narinig niya ang pamilyar na tunog ng nagstart na kotse at isang malakas na pagsabog ang narinig niya pagkatapos. Mainit na dumampi sa batok niya ang usok mula sa nagliliyab na kotse. Nakita niyang tumilapon ito ng ilang talampakan mula sa ere sa kanyang paglingon. Kulay apoy, nagbabagang, pumipitik na siga ang sumalubong sa kanya sa pagbagsak ng kotse. Tumakbo siya sa malayo alam niya magkakaroon ng epektong domino ang mga kotseng katabi nito. Hawak pa rin ng mahigpit ang folder, nagmadaling tumakbo si Jose.

"Putsa! Mahna!" hindi ko marinig ang aking sigaw sa muling pagsabog ng kotse ni Mahna. Siguradong walang makakaligtas sa pagsabog na iyon. Warak na warak ang kotse na parang inuluwa ito mula sa impyerno. Nagmadali akong pumunta sa aking kotse maya maya sasabog na rin ang iba pang sasakyan. Teka lang sabi ko sa aking sarili kung may gustong pumatay kay Mahna at nagtagumpay siya tiyak na nakita nila na nag-usap kami. Dumapa siya at sinilip ang ilalim ng kotse. Walang nakakabit na aparato dito na masasabing bomba. Binuksan ko ang pinto, hinatak ang itim na switch para mabuksan ang hood ng kotse. Tinangnan ko ito ng mabuti at wala namang pagbabago. Narinig ko sa malayo ang mga sirena ng bumbero. Kailangan ko ng makaalis sa lugar na ito. Delikado at masangkot pa ako rito. Sangkot na nga naman talaga pero kailangan hindi ako makita ng awtoridad. Anim na araw na lang bago ang kaarawan ni itay. Kailangan ko matuklasan kung ano ang sikreto ng gobyerno.

Inilapag niya ang folder sa upuan na bakante. Pinapawisan at umuubo sa usok ng pagsabog dali-dali siyang umalis sa dating Luneta Park. Madaling inapakan ni Jose ang mabigat na pedal ng 7-taong umuugod na kotseng pilak. Matagal bago niya napansin ang pawis na dumudulas mula sa kanyang ulo kahit pa man nakatodo ang aircon. Dumating siya sa kanyang munting kondo sa dulo ng kalsadang tahimik. Mabilis niya tinahak ang hagdan papunta sa ika-apat na palapag ng kondong tinitirhan. Ayaw niya gamitin ang elevator at baka may makakita o naghihintay sa kanya sa lobby na hindi niya alam.

[kasalukuyang ginagawa]

filipino science fiction

RA32501

REPUBLIC ACT NO. 32501
AN ACT PRESCRIBING THE CODE OF NATIONAL GERIATRICS OF THE PHILIPPINES

Section 1: Short Title - This act shall be known as the "Filipino Geriatric" Code of the Philippines.

Section 2: Declaration of Policy - All citizens turning the age of 65 would be put into exile to the Mindanao Region for Geriatrics. The Policy shall seek and apprehend such citizens which age were proven unproductive by the Department of Science and Technology.

Section 3: Definition of Terms. Whenever used in this act.
a) "Medical Doctors" shall mean the physical body investigators of the citizens.
b) "National Census" shall mean the high authority in the issuance of warrants of citizens.
c) "Military" shall mean the official authority in apprehending citizens.
d) "Official Residences" shall mean the area in which citizens would be put in.
e) "Institute" shall mean the Department of Science and Technology, Bureau of Geriatrics.

Section 4: Exemptions - Every citizen is under this act, only citizens in high public office that have years in their term to be finished are exempted. eq. President, Senators and Supreme Justices.

Section 5: Transport Ban - Citizen that would turn 65 in 5 years are prohibited in going out of the country. Penalties are given to the family when citizens doesn't return to the country in the said time.

Section 6: Communication - All communications are prohibited from the DOST-BOG Area to the public about citizens already apprehended. Penalties are given to whom who trespasses the no-flying zone, restricted area, and uncertified arrival on the area to be able to communicate or see the area.

Section 7: Penalties - Penalties for Section 5 are seizure of family heirloom, and 3 years imprisonment. Penalties for Section 6 are 10 years imprisonment on first warning, 20 years imprisonment on second warning, and death penalty for the third and last warning.

Section 8: The Institute is responsible for the strict enforcement of the provisions of this Act. It may call upon any government department, agency, office, or government instrumentality, including government corporations, and local government units, for such assistance as it may deem necessary for the effective discharge of its functions under this Act.

Section 9: Separability clause. - If any provision, or part hereof, is held invalid or unconstitutional, the remainder of this Act not otherwise affected shall be valid and subsisting.

Section 10: Repealing clause. - Any law, presidential decree or issuance, executive order, letter of instruction, administrative order, rule or regulation contrary to, or inconsistent with, the provisions of this Act is hereby repealed, modified, or amended accordingly.

Section 11: Effectivity. - This Act shall take effect fifteen (15) days from the date of its publication in the Official Gazette, at least two (2) newspapers of general circulation and at least three (3) government online bulletins.

Approved: March 3, 2015

filipino science fiction

Huling Stop-Over sa Milky Way

Mahina ang kita ngayong sa karinderya, kaunti ang dagsa ng kumakain at may nakakatakot na katahimikan na bumabalot sa lansangan. Naglabas ng babala ang gobyerno ukol sa pagpasok ng ilang mga pampalawakan na pirata sa lugar kung saan malapit ang karindeya ni Aling Beth.

"Mataumal ang negosyo ngayon anak, sa isang linggo na lang kita papadalan," sabi ni Beth sa kanyang anak gamit ang teleponong bidyo. "Sige po, Nay, hindi nagmamadali dito na magbayad," sagot ng anak sa maliit na iskrin. "Mag-ingat ka anak at palaging huwag pabayaan ang kalusugan." sabi nito sa anak na nag-aalala. Biglang naputol ang linya at naging itim ang iskrin ng bidyo. Naramdaman ni Beth na nawalan na kuryente sa kabuaan ng kanyang karinderya.

Madilim ang paligid sa labas. Matatanaw lang sa malayo ang ilaw ng spaceport na may hiwalay ang kuryente sa grid ng siyudad. Dahil sa dilim hindi gaanon makakita si Beth buhat na rin sa katandaan lumalabo na ang mga mata. Sinarado na niya kanina pa ang karinderya at pinauwi ang mga tauhan pero parang may pumipilit magbukas ng pintuan. Wala nga palang kuryente kaya hindi gumagana ang electronic bolt locks at isang bakal na harang lang na iniligay ng android ang humaharang dito. Dali-dali si Beth na tumakbo sa likuran ng kanyang karinderya. Kinuha ang isang mahaba na bakal na parang rehas at tinarangka sa pintuan sa likuran. Kahit papaano mapipigilan nito ang pagpasok ng kung sino man.

Hindi nagtagal at narinig na ni Beth ang mga malalakas ng pagdarambong sa pintuan sa harapan. Wala pa ring kuryente at siguradong hindi gagana ang seguridad na nakakabit lahat sa kompyuter na namatay kanina pa. Pumwesto si Beth sa ibaba ng lababo na nagsisilbing hugasan at sterilizer ng kusina. Blag. Blag. Bumigay na ang pintuan. Nakarinig siya ng maraming yapak ng mabibigat na paa. Nakarinig din siya ng mga yapak na parang bakal at gumugulong na aparato. Sinarado niya ang pintuan sa ilalim ng lababo at nagtalukbong ng itim na basahan.

Kahit nakatago sa ilalim ng makapal na basahan narinig pa rin ng matatalas na tainga ni Beth ang pagkalampag ng pintuan sa harap at pagsara nito muli. Kasabay nito ang mahihinang boses na palakas ng palakas na papalapit kung nasaan siya. Marahil papunta na sila sa kusina isip ni Beth. Tinatagan niya ang kanyang loob at sinubukang huwag gumawa ng kahit anong ingay at ikalma ang sarili para hindi mahalata ang init ng katawan.

"Mabuti at walang tao, magaling ang pag-pili mo ng puwesto Pol." sabi ng isang lalaki. "Salamat, ka-Jo at pumayag ka sa aking plano sagot ng isa. Kailangan natin makaalis na sa Milky Way pero may isa pa tayong misyon bago tayo tuluyan tumakas papunta dito sa mahirap na kalawakan na ito," matatag na sabi ng isang boses na parang kilala ni Beth kung sino.

Pinunasan ni Beth ang mga mesang pinagkainan kanina. Labas pasok man ang mga kustomer sa kanyang munting karinderya pinapanatili niya na malinis ang kapaligiran. May dalawang tauhan na android si Beth na kumukuha ng mga order at dalawang tao naman ang nagluluto sa kusina. Nagsilabasan man ang mga bagong teknoloji sa bansa ukol sa pagkain, pagluto at paglinis pinatili pa rin ni Beth na simple ang kanyang karinderya. Nakatindig sa kanto ng Leon Guinto, mag-iisang dekada na ang karinderya ni Beth na simpleng pinangalanan na "Kainan sa Leon Guinto".

Sampung mesa at apat na upuan sa bawat isa ang nasa loob ng karinderya. Nakadikit sa mga pader ang menu na nagpapalit-palit mula sa almusal, tanghalian, hapunan, panghimagas, at inumin. Pinakabagong bili niya ang bagong cash register na tumatanggap na ngayon ng credits mula sa ibang bansa o planeta. Kasama rin ang bagong Government Feed TV na ibinigay ng siyudad sa kanya. Naglalabas ito ng mga paalala, pahintulot, balita at oras ng pag-alis at pagdating ng mga sasakyang pampalawakan.

Nasa kabila lang ng kalye nila ang dating Taft Avenue na tinatawag na ngayong Spacewalk. Sa pagguho ng mga gusali sa Taft noong nagkaroon ng malakas na lindol dalawang dekada ang nakakaraan. Tinayo rito ng gobyerno ang unang Spaceport sa bansa. Umaabot ang sakop nito mula sa dating istasyon LRT ng UN Ave hanggang sa dulo na Baclaran. Araw-araw na natatanaw ni Beth ang sari-saring sasakyang pampalawakan na umaalis at dumadating dito. Masuwerte siya dahil sa parte ng Spaceport na ito ang isa sa mga gate na labasan ng mga pasahero. Gate 32 o ang Moon Gate na tinatawag ng iba ang kung saan naghihintay, umaalis, at dumadating ang mga pasaherong gustong pumunta o galing sa Buwan ng Earth.

Nakakatulong ang mga pasherong ito sa kita ni Beth na isang biyuda, 47 taong gulang, at may nag-iisang anak na lalaki. Pinag-aaral niya ito sa Philippine Space Academy na nasa pulo ng Masbate. Napupunta ang kalahati ng kanyang kinikita sa matrikula ng kanyang anak, at nahahati naman ang iba sa pamalengke, suweldo at pagpapanatili ng mga android. Simula ng yumao ang kanyang asawa ipundar niya ang karinderya para matustusan ang mga gastusin sa paaralan hanggang makatapos ang kanyang anak.

Masaya naman si Beth kahit papaano. Marami siyang nakilalang mga iba't ibang tao o nilalang galing sa ibang planeta. Nagmistulang maliit na United Nations sa loob ng karinderya. Hindi naman nakakalimot ang kanyang anak na magpadala ng dekuryenteng liham sa kanya isang beses sa isang buwan. Nagkaroon din ng mga insidente rito na hindi inaasahan tulad ng pag-aaway, pagtatalo, suntukan at hamunan. Umaasa lamang si Beth sa rumurondang android na pulis kapag may nangyaring ganoon. Wala naman sa ordinaryong araw na ito ang magsasabi na may kakaibang mangyayari sa mga lilipas na araw.

Mas marami sa karaniwan ang nagsisilabasan sa Gate 32. Sari-saring uri at nasyonalidad ng mga tao at nilalang. Nariyan ang Amerikano, Hapon, Benusyan, Marsyan, at Saturnino. Ilang taon rin ang nagdaan bago nasanay si Beth kung sino ang Benusyan o Marsyan. Mapula ang mga buhok ng Marsyan at medyo namumula rin ang balat habang mahahaba naman na mala-ubeng kulay na buhok ang Benusyan. Mayroon naman mga pulseras na parang platitong binutasan sa gitna ang mga taga Saturnino na minsan tinanong niyo kung bakit lahat sila may suot na ganoon. Para daw itong ID sa kanila ito ang nagtutukoy kung sino ang isang indibidwal nakasaad dito ang lahat ng impormasyon at hindi ito natatanggal.

Madalang lang dumaan ang mga Jupiterans, Plutons, Uranasians at hindi napakalimit naman na dumating ang mga Neptunes at Mercurians dahil sa Gate 67 ang labasan nila. Gayumpaman nakikita na si Beth ng isa o dalawa sa kanilang mga uri. Hindi naman mawawala ang dagsa ng mga kapwa Earthians na opisyal na tawag sa mga naninirahan sa Earth. May mga karaniwang bumabalik sa karinderya at nagdadala sila ng mga kaibigan o bagong kakilala. Iba-iba rin ang kanilang mga propesyon at trabaho pero mga sundalo at propesor ang madalas kumain dito. Hindi man sila magkakilala minsan hindi maiwasan ang kaunting biruan, bangayan, at asaran. Dito nagsisimula ang mga away at gulo. Napipigilan naman ni Beth na patigilin sila kung alam niya na malapit ng sumabog ang kulo ng isa. Marami rin sikretong nabubunyag at mga balita na hindi sinasabi sa telebisyon. Kaya masasabing isa nang sikat na pupuntahan ang karinderya kung lalabas ka sa Gate 32.

"Kasalukuyang kinakargahan ni ka Bola ang ating mga armas," sabi ng boses na pinaghihinalaan ni Beth na kilala niya. "Nakahanda na ang mga sasakyang gagamitin natin at natagpuan na ang Strata 2000 sa Hangar 212. Puno na ang nuclear fuel nito at makakatalon tayo kaagad palabas ng galaxy." sagot ng isa pang lalaki. "Wala na tayong makukuha rito, pinaghahanap tayo sa lahat ng planeta, watak-watak ang samahan ng mga pirata at pinapatay ang isa't-isa. Mabuti na lang at kumalas tayo pero hindi rin tayo makakabalik sa gobyerno dahil tiyak na paparusahan tayo ng kamatayan sa ating mga ginawang kasalanan." patuloy ng isang lalaki. "Tama ka, ka-Jo nakakawala talaga ng interes ang manatili pa rito sa Earth. Tingnan mo itong karinderya. Wala pa ring halos pinagbago ng huling bisita ko rito mga mahigit ilang taon na ang nakalipas. Mahirap siguro kumita kahit sabihin na malapit ito sa Gate 32," sagot ng boses na kilala ni Beth.

Sa mga mungkahi na iyon lalong nag-hinala si Beth na kilala niya ito. Hindi nga lang malinaw sa kanya dahil sa rami ng tao na kumakain sa kanyang karinderya. Nais sana niyang sumilip at masulyapan ang mukha nito pero alam niyang delikado ang sitwasyon.
"Ka-Jo, Pol handa na ang mga armas. Nakontak ko na rin si Boa at tapos na raw ang ruta ng mga AP(Android Police). May roon tayong isang oras para patayin ang limang aktibong kamera sa loob at labas ng Hangar." sabi ng isang babae. "Ok, Bola iwan mo muna sa mga mesa ang armas at tawagin ang dalawang gung-gong na nagbabantay." utos ni Pol ang pangalan ng taong nabosesan niya.

Narinig ni Beth ang paglabas mula sa kusina ng isang tao. Kinakabahan na siya at mabilis ang tibok ng puso. Dahan-dahang tumutulo ang pawis niya at tumataas ang presyon ng dugo. Inisip ng mabuti at maingat ang boses. Nasa dulo ito ng tuktok ng kanyang utak pero hindi pa rin niya malaman kung sino. Nanahimik ang kusina. Kaunting kaluskos at mabigat na paghinga ng sarili ang tanging niyang naririnig. Pinadausdos niya ang pintuan ng pinagtataguan para makasilip sa labas. Maliit na maliit lang pagitan na ginawa niya sa walang ingay na pagbukas nito. Gumalaw ng dahan-dahan si Beth para tahimik na maiobra ang katawan papunta sa maliit na pagitan. Isang linya na maliit na sinag mula sa labas ang sumalubong sa madilim na kinahihigaan. Sumilip siya rito nugnit wala siyang makita kundi ang puting marmol na sahig ng kusina at paa ng mesa sa gitna nito. Nakarinig siya ng yapak at dahan-dahan sinarado ang pintuan at kinagat ang mga labi para walang ingay na lumabas.

"Naibigay ko na sa dalawa ang mga kailangang armas at plano sa ating pagpasok sa Gate 32," sabi ng boses na parang siyang nautusan kanina. "Magaling, ngayon ihanda mo na ang sasakyan, may roon lang akong gagawin, hintayin niyo na lang ako sa labas at meron pa tayong 30 minuto bago nila maibalik ang kuryente." utos nito. Narinig niya ang nagmamadaling pagbagsak ng bota sa sahig at nawala ito sa distansiya. Narinig naman ngayon ni Beth ang palapit na palapit na hakbang kung nasaan siya. Lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso na parang mahihimatay siya. Bumukas ang pintuan at sa ilalim ng maitim na kumot mahinang ilaw ang nakikita niya.

"Ate, alam ko nariyan ka lumabas ka at may limang minuto lang ako bago ako lumabas at tuluyan ng umalis sa planetang ito." sabi ng boses. Parang may pumutok na lobo sa loob ng kanyang puso. Alam na niya ngayon kung sino ang boses na iyon. Matagal na panahon na niya ito narinig dahil nabalitaan niya patay na ito. Inalis ni Beth sa ulo ang kumot. Ilaw na galing sa isang energy light bar ang sumalubong sa kanya. Lumapit ang isang mukhang hindi niya maala kung sino. Bakal na ang tuktok ng ulo at pula ang mga mata. Ngumiti ang mukha sa kanya at dito nagpapatunay na kanyang kapatid ito. Hindi makapagsalita lumabas si Beth sa ilalim ng hugasan. Mahihilo siyang sumalampak sa bakal na upuan sa mesa. "Ate Beth, alam ko gulat na gulat ka. Alam ko rin na magtatago ka diyan kahit sinabi kong walang tao rito." sabi ng kapatid ni Beth. "Bobi, hindi ba patay ka na?" tanong ni Beth na may takot sa boses. "Oo, Ate namatay ako at binuhay ng mga pirata. Sila ang nagligtas sa akin at malaki ang utang na loob ko sa kanila. Naalala mo ang balitang pinasabog ang sinasakyan naming Talos Liner? Doon ako nasawi sa pagkakaalam mo pero pinalabas na lang na ganoon." kuwento ni Bobi. "Bakit ka hindi bumalik? Bakit kailangan mo sumama sa mga pirata?" tanong ulit ni Beth na ngayong naguguluhan. "Gaya ng sabi ko sa iyo, malaki ang utang na loob ko sa kanila, hindi nila ako pinabayaan mamuhay at binigyan nila ako ng panibagong simula sa aking dating mga pinapaniwalaan. Nahiwa ang tuktok ng bungo ko sa tumalsik na bakal mula sa pagsabog. Hindi ako makakita at uubusan na ng dugo. Sa bawat pagsalakay ng mga pirata kumukuha sila ng kahit sinong pasahero mula sa kanilang pinagnakawan. Binagyan nila ako ng buhay ngayon oras na tuparin ang pangakong paglalaban." patuloy na kuwento ni Bobi na hindi man lang pumikit. "Bobi, akala ko patay ka na, nanahimik na kami ng pamangkin mo, masakit sa kanya ang pagkawala mo dahil wala na nga siyang ama. Ngayon at nandito ka na ibang-iba na parang hindi na kita kilala. Hindi ka ba puwede na sumuko na lang sa mga awtoridad?" umiiyak na sabi ni Beth. Lumapit si Bobi at niyakap ang nakakatandang kapatid. "Kailangan ko nang umalis Ate, kung ano man ang pinaglalaban ko sa gobyerno o sa mga iba pang planeta wala ng makakapagbago ng isipan ko. Aalis na ko pero iiwan ko sa iyo ang ito." sabi ni Bobi at naglabas siya ng isang parang card ngunit bakal. "May laman ito na pera hindi ko alam kung gaano karami pero hindi ko nito kakailangan sa pagtalon namin sa kabilang galaxy, ito ang solusyon para makaalis ka sa karinderyang ito at matupad ang mga pangarap mo." sabi ni Bobi. Tahimik si Bobi na lumabas iniwan ang kapatid na umiiyak.

Sa huling pagkakataon para makausap ang kanyang kapatid walang sinabi si Beth. Nakalatag sa mesa ang manipis na bakal. Tumulo ang kayang mga luha at hindi man lang pinupanasan. Hindi maalis sa isip ang sinapit ng kapatid sa huling paghinto sa kanyang karinderya.

filipino science fiction

Borg

Ako si PROKOPYO.
Pinoy Cyborg.
Dating Sundalo ng Hukbo.

Nakipagbakbakan sa Iraq at nasabugan ng granada.
Warak ang kamay at paa.
Wala ng pag-asa ito ang sabi.
Halos hindi na makahinga.
Putok ang labi.
Labas ang bituka.

Pumasok si Dok may dalang injection.
Tinurok ito para hindi magimpeksyon.
Pinutol ang dalawang kong braso at binti.
Gusto ko na sanang maghiganti.

Pinatulog ako wala nang naalala.
Pag-gising ko bakal na pala.



filipino science fiction

The Man who sold Manila

Bustling traffic, pollution, noisy crowds, rampant crimes and road hazards doesn't make Manila the finest capital in the world. In the eyes of one man, it was the worst. Born in Manila in the turn of the Millenium 44 year old Azzy Olran, constantly berates the city with hatred and irritably agape on how such a place exists. Forced to work in this place by his company, the traveling negotiator is now back after only a year abroad. He was such estatic when he left the place and was literally pugnacious when he learned that a trip back home was evident for him to stay in the company. Now stuck back here in the a place he avidly despises Azzy fails to compensate an irreversible action to the city.

Being a negotiator for you firm on a foreign country to theirs, connecting to the internet is a must. Broadcasting his findings in video feed board meetings and real-time communications with the bosses of the company. Global Feeds Inc. is a corporation seeking investments in hungry or poverty stricken countries it aims to give high quantity of consumable food for both people and animals. Azzy Olran never knew that a high salary doesn't compare on where you want to go. Other negotiators are lucky enough to stay put in Australia were the company is based.

When not working Azzy is an Internet addict. Surfing world news, blogs, sportscasts, and porn sites. However he usually takes a long time in his favorite website www.auctionsforaliens.com. Here he finds bizarre gadgets, alien conspiracy novels, tabloids, sand from Area 51, relics from ancient aliens and a lot of cool out of this world stuff. He has bought some interesting pieces like an alien painting and a supposed rock from the Moon. Although not entirely fascinated or believed that aliens exist it has become a stress reliever from the horrendous sceneries whenever he goes out on the streets.

A night after fighting with annoying pedestrians and uncautious public transport drivers, Azzy was finding himself adrift with his inconsumable rage of Manila. He logs on to his favorite site. USERNAME: manilahater PASSWORD: ********
Thinking of something that may make his day livable, he finds out that he had not put up any item for auction. He suddenly had an ingenious idea. He clicks on "Items for Sale" link on his user panel. He continued on to "Add Item" and found himself filling out the descriptions for the item to be auctioned.

ITEM NAME: City of Manila
DESCRIPTION: Manila or Maynila is the capital city of the Philippines. Beautiful centuries ago the city now did not overcome overpopulation, traffic congestion, pollution, and crime.
ITEM LOCATION: Philippines
DATE OF CREATION: 16th Century
AUCTION ENDS: 7/7/2044
PAYMENT: CASH
MINIMUM BID: $10,000,000.00
BUY NOW BID: $100,000,000.00

After submitting the item he previewed it and laugh his heart out. Dropping to his knees, tears flowing as he can't breathe of the sudden rush of hapiness in his system. Azzy dozed off to sleep, thinking that he would not be ruin another day of the City of Manila.

Azzy half-awake punch down his alarm clock bedside. Figuring it was the one thats making all the noise. Once again he has been awoken by the bickering of the outside world of Manila. Early morning honking of cars, children playing, mothers ranting, and neighbors fighting were the usual bunch. It was unusual that a rampaging loud knock was banging on his front door. He stood up and angrily opened the door. Outside where two neatly dressed fellows in suits. The one introduced himself as the United Coconut Islands Bank Manager and told that his companion is a chief security personel. Azzy wasn't sure he heard the words right when he was told that the bank was sent down to this address and $100,000,000 was sitting at the back of a gold-aluminum armored van outside. He was flummoxed on how could he possibly receiving this amount of money. Then it hit him last night as he was fooling around the internet he had auctioned off the city he had hated from birth.

Struggling to find words, the two men thought that silence meant an affirmative sign. They left the keys of the armored van on to his palm and walked away. He stood rooted like a tree on the spot his knees trembling with anxiety. With no logical thing to do, he connected to the Internet and logged on his account. The item was sold to a username themartianman he clicked on its profile. This person o whoever maybe has bought hundreds of seemly ordinary artifacts and items. Strangely feeling guilty for doing something weird he packed his bags, he was a millionaire after all and a the job seems quite worthless now.

On his way to the airport he vividly savors the moment that for the last time he was going to see the congestion, garbage, dirty streetkids, on-going road constructions, and bad memories of Manila. Not feeling it until it grew stronger a distant shaking was felt in Azzy's car. He thought it was an earthquake but he didn't feel the tilting aspect of it. It was broad daylight but the sky was getting darker. He got out the car what was a tiny speck in the clouds were multiplying in numbers. One by one hundreds of saucer like serated blades were coming down. He was at the border of Manila and Quezon City along Sta. Mesa. Without any warning or notice these saucers cut unto the pavement. Grinding and drilling impossibly without noise these small crafts worked its way easily like slicing butter with a hot knife. He didn't know what to do he was a meter away from them. People around him stupendously pondered on what heavens was happening. The saucers had disappeared in the depths of the area. Panic arose moments after cars and people now hurrying to get out the vicinity but Azzy still shocked failed to move or blink.

He was nonplus for a full five minutes scared at wits end. Realizing that people were fleeing and cars were not passing by that direction. He too came back into his car. On the radio he heard that thousand of saucers around Manila had been digging into strangely borders of neighboring cities. He didn't want to go in that direction either. As a sign of assurance he looked at his rear view mirror. The saucers now simultaneously got out of the hole they dug into and with them are lariats of what seems like a white string. In sync with each other they flew upward unto the sky as far man can see. Azzy was becoming more anxious, now he felt that he was responsible for this. He put his car on reverse and then slammed the accelerate pedal and break this wall of strings. He barraged head on but as the front bumper pounded on the white wall he just bounced back with equal amount of force. The ground was shaking once again now this time it felt different. Slowly he was rising, no he wasn't. The city was rising. Looking in between the gaps of the transparent wall he sees the top of a high building in eye level. Definitely they were going up.

Marred by an unforgiving conscience Azzy now was deep in thought on what will happen next. With a single click on the submit button he was joyous but if the consequence was taking the whole city of Manila why do he have to be in it when it happened.

Ayoko sa Grabiti

"Nay, bakit po kapag tumalon ako bumabagsak o bumabalik ako sa lupa?" tanong ni Gregg sa ina. "Kasi, mabigat ka anak at wala kang pakpak para lumipad." sagot ng ina. Hindi pa rin kontento si Gregg, pagpasok niya kinabukasan tinanong niya ito sa kanyang guro si Miss Inulit. "Gregg, kaya ka bumabalik sa lupa dahil may tinatawag tayong grabiti, isa itong force na naghihila ng bigat ng lahat ng bagay." ang sabi sa kanya ng guro.

Nakapanood si Gregg ng mga astronot sa telebisyon at nagmangha siya at lumilipad sila at hindi bumabalik pababa. "Nay tingnan mo! Nakakalipad sila sa kalawakan!" sigaw ni Gregg sa ina. "Anak, tumigil ka nga diyan at baka ikaw ang paliparin ko sa kalawakan." sagot na naiirata ng ina. Ngunit nakatatak na sa isip ni Gregg ang pangarap na makapunta sa kalawakan at maging isang astronot.

"Gusto bang pumunta sa kalawakan? Maramdaman ang pagiging walang bigat na lumulutang sa ere na walang hirap? Ito ang masuwerte mong araw. Naglabas ng patimpalak ang Hukbong Pilipinas na magpadala ng isang bata sa NASA para maranasan ito. Magpadala lang kayo ng dekuryenteng liham sa triptonasa@philairforce.com at sabihin kung bakit kayo ang nararapat na manalo." Ito ang nakita at narinig ni Gregg sa isang patalastas habang nanood siya ng telebisyon. Pinilit niya ang nanay niya na magpagdala sila ng DELI na galing sa kanya. "Gregg, sabi ko sa iyo diba na tigilan mo na ang tungkol diyan." galit na sagot ng nanay. Umiiyak at humahigikgik bumalik si Gregg sa kanyang kuwarto. Nakatulog sa sobrang pagod sa pag-iyak hindi niya na malayan na nasa kalawakan na siya.

"Gregg, ano pa ang ginagawa mo diyan sa loob? Hindi ba pangarap mo ang makalutang sa kalawakan?" sabi ng isang lalaki. Nagising si Gregg at nasa loob siya ng Challenger Space Shuttle. Lumingon siya sa paligid ngunit wala namang tao. "Gregg, tulog ka pa ba?" sabi ulit ng isang boses. Hinahanap ni Gregg kung saan nanggagaling ang boses, hindi niya alam na galing ito sa radyo ng kanyang space suit. "Hello, sino ka? nasaan ako?" tanong ni Greg na parang tanga. "Ako si Frereik Vogt, isang astronaut ng Alemanya nandito ako sa labas ng shuttle, nakadaong tayo ngayon sa bagong gawang Hubble Super Station malapit sa buwan." sagot ni Vogt boses na may kakaibang accent.
Buwan? Kalawakan? Hindi makapaniwala si Gregg sa narinig at nagmadali siyang naghanap ng pintuan palabas ng kalawakan.

Masayang lumutang si Gregg sa labas ng kalawakan. Nakakabit ang mahabang puting kable sa kanya para hindi siya lumayo. Masarap ang pakiramdam na walang humihila sa iyo pababa at walang pumpigil sa iyong paggalaw pataas. Ilang oras siya namalagi sa labas, isang 11 taong bata na malugod at walang iniisip na problema. "Gregg, pasok ka na at pupunta naman tayo sa buwan." sabi ni Vogt sa radyo. Bumalik naman kaagad si Gregg at inaantabayan ang pagpunta sa buwan.

Lumapag sila sa buwan gamit ang maliit na module. Maputi at matangkad pa la itong si Vogt sabi ni Gregg sa sarili. "Pupuntahan natin ang eksatong lugar kung saan inilagay ng mga Russo ang unang bandila." sabi ni Vogt. "Huwag kang lalayo sa akin at huwag ka masyadong magtatalon ng mataas dahil mahina ang grabiti ng buwan." paalaa ni Vogt. Sinundan ni Gregg si Vogt ng mabuti. Umaapak ng dahan-dahan sa buhangin ng buwan at nagiiwan ng imprinta ng kanyang maliit na paa. Natatanaw na sa malayo ang malaking bandila na may kulay asul, puti at pula na stripes.

Sa paglalakad nila may malaking bato ang nakaharang sa dadaanan nila na nakita pa nila na maliit sa malayo. "Iikutan lang natin ito sa gilid." sabi ni Vogt. Determinadong matatalonan niya ito. Tumakbo si Gregg. Hindi niya nararamadaman ang bilis dahil sa gaan ng mga paa. Palapit na siya ng palapit sa bato at sa lahat ng kanyang lakas tumalon siya. Sumama ang buong katawan niya sa malakas na lundag. Tumaas siya ng tumaas hanggang lumampas sa tuktok ng bato pero hindi na siya bumuba ulit. Kahit walang hangin sa kalawakan parang saranggolang iniihip si Gregg pataas. Tumingala siya at kadiliman ang nakikita niya. Yumuko siya at nakikitang kumakaway si Vogt na maraming beses. Wala na siyang magagawa. Nadala na si Gregg sa kalawakan. Nagsimulang umiyak si Gregg. Palayo na siya ng palayo sa buwan. Paliit ng paliit na ito hanggang hindi na niya ito nakikita. Gusto ko ng umuwi. Gusto ko ng umuwi. Ang sabi niya sa sarili pero tanging boses lang niya sa loob ng space suit ang naririnig.

Nagising si Gregg. Pawis na pawis, basa ang kutson sa mapanghing ihi at mabilis ang tibok ng puso. Isang panaginip lang pala. Tumakbo siya papalabas at hinanap ang nanay. "Sorry po, Nay," at niyakap niya ang ina ng mahigpit na parang ang tagal nilang hindi nagkita.

filipino science fiction

Jeepney Rockets

Huwag papalampasin sa Disyembre 2233 ang huling yugto ng World Jeepney Rockets Competition sa Batangas Rocket Circuit.

Jitney, Dyip, Jeepney, Jip ilan ito sa mga pangalan ng pinakamabilis na sasakyang pangkarera sa buong kalawakan. Sa kaunaha-unahang beses babalik ang WJRC sa Pilipinas pagkatapos ng isang dekada na palipat-lipat mula sa iba't ibang siyudad. Mas inaantabayan ng mga Filipino ang pagbabalik ng beteranong tsuper na si Billi Sangan na tubong Panay. Yamado siya sa puntos ng 50 sa lider na hapon si Kazaki Makato. Isang karera na lang ang natitira at kailangan siya manalo para makuha ang unang puwesto.

Malayo na ang narating ng desenyo ng Jeepney pero pinatili pa rin ang desenyo ng taong 2000. 18 hanggang 30 katao ang puwede mong isakay sa isang pampasaherong jeep at kung ano-anong kargado sa ibabaw nito. Gaya ng dati ganito pa rin ang desenyo ng mga pangkakerang jeep. Pinalitan ang mga upuan sa likuran ng dalawang malaking rocket boosters. Sa pagitan ng dalawang rocket nakalagay ang maitim at bakal na kaha. Nakakabit ito sa sa gilid ng rocket at dito nanggagaling ang sinusunog na enerhiya para makapaglabas ng bilis at tulin. Makikita naman sa ibabaw ang spoiler o jeepney fins kung tawagin nakakabit sa dulo nito ang maliit na antenna na nagsisilbing weather and road condition tracker. Mahangin ang jeep dahil sa malawak na butas o bintana sa likod nito pero ngayon nakasara ito para hindi makapasok ang ano mang bagay namakakaapekto sa rockets. Nakakalito naman ang mga sari-saring instrumento sa cockpit ng tsuper. Nasa gitna na ang steering wheel, sa kaliwa nito makikita ang digital output ng kalsada sa labas, sa kanan makikita ang bilis, gear, at radyo sa team. Marami pang maliit na buttons, dial, at levers ang makikita sa loob. Ilang dangkal pa rin ang laki ng windshield. Pumapasok ang bawat tsuper mula sa bubong, may roong hatch ito nanabubuksan. Ito rin ang emergengy exit nila kung sakaling may mangyaring sakuna. Katulad ng lumang mga jeep nasa harapan ang makina ng sasakyan iba lamang ito. Rockets ang primerong pampabilis o nagpapaandar sa jeepney nagsisilbing panghatak lamang o pampaganan ng mga instrumento ang makina. Gravity Pull Engine standard issue ang gingamit ng lahat ng jeepney. Iba-iba kasi ang gravity ng bawat siyudad sa kalendaryo ng karera. Nagpataw lamang ng patakaran na huwag masyado mabilis ang mga jeepney kung hindi mahihirap ang mga manood na makita ang karera. Gawa naman sa makapal na rubber ang mga gulong. Isang gamitan lamang ito sa bawat karera. Milimetro lang ang agwat ng puwang ng jeepney mula sa lupa. Nandiyan rin ang mga pangkaraniwang mga instrumento na ilaw sa harap at likod, radyo para sa kuminkasyon at tanke para sa hydrofuels. Makukulay pa rin ang mga desenyong nakapinta sa labas ng jeep, ornamentong wala sa mundo at walang kamatayang mga burluloy na komplikadong pagbibigay buhay sa jeep.

Nakatayo sa lumang Batangas Racing Circuit si Billi. Bumabalik sa isip niya ang pagkamatay ng ama sa circuit na ito noong nagmamaneho para sa koponang Pilipinas. Nagsisimula pa lang ang WRJC noon at kahit luma, delilkado at madulas sa circuit patuloy nilang ginawa ang karera. Nangunguna ang ama niyang si Raphel Sangan at 10 laps na lang at mananalo na siya. Hinahabol siya sa likod ng batang Amerikanong si Terry Rahal, dumating sila sa huling pakanan na kurba at biglang sumisid sa kaliwa ng ama niya si Rahal. Ginitgit ito ng ama niya kaso, ayaw bigyan daan ni Rahal. Pumihit pa kaliwa si Rahal at nasagi niya ang jeepney ng ama. Tumalsik sa kaliwa ang jeepney ng ama ni Billi. Wala na siyang kontrol rito, umikot ng dalawang beses at tumaob, kumaskas sa grabong lupa at tumatama sa matigas na collapsible wall. Hindi na naabsorb lahat ng pader ang lakas ng bangga at sira buong buo ang jeepney. Napipi sa loob ang ama niya at ito ang ikinamatay niya. Dalawang dekada ang nakalipas nagbabalik siya dito para ipakita sa yumaong matanda ang pagiging isang tunay na kampeon.

Hindi malayo sa lumang BRC ang Rocket Circuit. Naghihintay lamang si Billi ng pahintulot mula sa kanyang mga inhinyero at mekaniko bago lumabas para sa unang sesyon ng praktis. Pinaghalong berde at puti ang jeepney ni Billi. May malaking pinta ng watawat ng Pilipinas sa bubong at may tatlong kabayo sa hood ng jeep. Tinawag na siya ng Head Engineer at nagpalit na siya sa kanyang racing suit. Fire-proof ang suit na ito at parang wala kang suot pagnagmamaneho ka na. Binuksan na ang hatch sa bubong at pumasok na si Billi. Binuksan niya ang mga aparato at pinaandar ang jeepney. Tunog ng parang bentilador ang maririnig sa ilalim ng jeep. Gumagana na ang Grav-Engine. Inapakan niya ang kanang pedal sa baba na cockpit at naglabas ng maliit na apoy mula sa rocket sa likod. Pinantay niya ang bursts ng rockets sa pamamagitan ng dial sa taas ng iskrin kung saan nakikita ang kalsada sa labas. Lumabas ng garahe si Billi at dumiretso na sa trak. 120 km ang laki ng circuit, clockwise ang direksyon, may 5 intermediate na kurba, 3 speed traps, 2 chicanes, 2 hairpins at isang mahabang straight. Umaabot ang buong circuit mula sa Batangas hanggang ilang parte ng Laguna. Napapalibutan ng mga upuan ang circuit sa iba't ibang parte nito pinakamarami siyempre ang malapit sa finish line. Umaabot ng 2000 mph o mas mahigit ang pinakamabilis na jeepney rocket sa circuit. 2193 mph ang pinataw na pinakamabilis ayon sa rekord ng Lockheed SR-71A pero sa dami ng kurbada at kung ano-ano pa kalimitan mga 1000-1500 mph lang kanilang bilis.

Nagpraktis ng dalawang oras si Billi. Kinapa ang circuit at ang jeepney. Mainam ang pagtakbo ng makina at ng rockets sa likod. Mayroong kaunting understeer pero maareglo ito pagdating ng karera bukas. Bumalik na siya sa Pitstop para igarahe ang jeepney at makapagkutinting ang mga inhenyero. Nagmamaneho si Billi para sa koponan ng World Com Philippines Racing. Naitayo pagkatapos namatay ang kanyang ama hindi pa sila nanalo ng kahit anong kampeonato. 20 puntos lang ang lamang ng Honda-Toyota Supercar Racing ng Japan sa kampeonato sa koponan. Pinuno dito si Terry Rahal ang dating tsuper at ang kasama sa aksidente nila ng kanyang ama. Hindi pa rin makakalimutan ito ni Billi at alam niya na sinadya ni Rahal ito kahit gaano ilang beses niya na isang aksidente lamang ito. Naglalakad si Billi palabas ng garahe ng nakita niya si Rahal. Matanda na ito at nakikipagusap sa ilang inhinyero. Kalmado pa rin siya kahit gusto niya itong puntahan at sakalin. Hindi dapat pumasok sa isip niya ito pero matagal na niya ito gustong gawin noong pang nalaman niya sa simula ng taon na magiging pinuno si Rahal ng HTS Racing. Inaalis niya ang ganitong mga imahanisayon para mnakapagtuon at pukos sa karera kinabukasan.

Nagpilahan na ang mga tao umaga pa lang para makaupo. Nasa mga kanila-kanilang garahe ang 30 koponan. Ayon sa random grid generator ng kompetisyon nasa pang ika-45 na puwesto siya habang nasa ika-35 si Makato. Tatlong jeepney ang nasa bawat koponan, 90 na jeepney sa kabuaang field ng grid. Naglalaban sila para sa unang dalawampu na makakaraan sa finish line. 990 laps ang kanilang iikutin sa circuit o mga humiga't kumulang na 3 o hanggang 4 na oras na pagkakarera. 250 Puntos ang binibigay sa mananalo at 220 sa pangalawang puwesto. Sampung putos ang binabawas sa bawat puwesto pinakmamaba ang 20 puntos. 2440 ang puntos ni Makato habang 2390 naman si Billi. Hindi lang panalo ang kailangan kahit papaano dapat mas mataas na ang puwesto niya kay Makato para mapanulan ang kampeonato. Luminya na sa kanilang puwesto sa grid ang mga jeepney. Mahigpit na nakakapit sa kanilang mga steering wheel, kanyang kanyang kaba ang umiiral. Nagdasal muna si Billi bago pa man mag-berde ang kulay ng ilaw sa harapan nila at proteksiyon galing sa ama kung nasaan man siya.

90 sabay sabay na jeepney ang narinig na humarurot paalis ng starting line. Nakauna kaagad si Billi ng sampun puwesto nasa pang 35 na siya ngunit wala si Makato nakuna rin ito ng mas maraming puwesto. Pagdating ng una na kurbuda bumugal ang mga takbo nag jeepney, kaunting rebolusyon at maikling kaliwa, kanan tapos mahabang pakanan na kurbada. Mabilis na nangunguna si Makato at sabi sa kanya sa radyo nakakuwa na naman ng ilang puwesto. Nanatili sa 35 si Billi, nahihirapan siya mag-overtake sa mga jeepney dahil halos pareho lang ang kanilang bilis. Maraming parte sa circuit ka puwede mag-overtake pero kung pareho lang ang bilis ninyo mahirap ito. Pagkatapos ng mahabang kurbuda pakanan bumagal sila para sa isang chicane, at bubulusok puli sa isang mahabang diretso. Nakataas ng ilang puwesto si Billi mga dalawa dahil nagkamali sa pagharang ang nasa harapan niya. Ika-33 na siya. Sa dulo ng mahabang diresto may hairpin at babagal muli ang jeepney iikutin ito at biglang apak sa accelerate. Meron pa naman 990 laps sabi ni Billi marami siyang pagkakataon para makuha ang panalo. Nakaikot na siya ng 45 beses sa circuit. "Billi kailangan mong pumasok sa pit stop para magkarga ulit ng fuel at parang may tumatagas sa ilalim ng jeepney." sabi sa radyo. Sa dulo ng kanyang lap pumasok sa pits si Billi. Nagtagal siya doon ng isang minuto bago ulit makalabas. Bumalik ulit siya sa puwesto na 45 at narinig naman niya na pangatlo na si Makato ayon sa team.

Nakauna na naman si Billi ng 20 na jeepney sa 800 laps. Nasa 25 na siya at 145 laps na lang ang natitira. Nasa unang puwesto na raw si Makato at parang walang makakahabol sa kanya. Pinilit ni Billi ang sasakyan na pabilisin kahit delikado ito, nakakabawi naman siya ng oras kay Makato. Sa huling pit stop niya sa markadong 100 lap, nagpalagay na siya ng fuel na magpapaabot sa kanya hanggang sa checkered flag. Lumabas na humaharurot si Billi dahil sa mas mabigat sa fuel nagkaroon ng understeer ang sasakyan. Nilabanan ito ni Billi at ng narinig niya na pumasok si Makato sa pits lalo pa niya ito binilisan. Galing sa 35 paglabas ng pits nakalaktaw ng 25 puwesto si Billi. Ngayon nasa top 10 na siya. 45 laps na lang ang natitira at dapat makarating siya sa exit ng pits bago makalabas si Makato. "Isang minuto na lang agwat, Billi habulin mo." Dumadating sa huling hairpin bago sa mahabang straight, pinagana niya ng full blast ang rockets. Napatulak patalikod si Billi sa lakas at bilis ng rockets. Pumitik ng 2000mph ang gauge at naunahan niya si Makato sa unang kurbada. Lumabas itong si Makato sa likod niya. Kung manatili sila sa kanilang mga puwesto mananalo pa rin si Makato. Inaantala ni Billi ang bawat galaw ni Makato para hindi siya malampasan. Unti-unti siyang lumalapit sa ika-siyam na puwesto. 40 na laps na lang, pumihit sa kanan si Billi at pumihit din sa kanan ang nasa harap niya. Pumeke si Billi na kakanan at kumagat ang pulang jeepney sa harap. Biglang kinabig ni Billi sa kaliwa at naunahan niya ito. Naunahan niya ang bawat nasa harap niya sa iba-ibang galaw. Naunahan niya sa turn 4 ang pang-walo, sa chicane 2 ang pang-pito, sa hairpin 2 ang pang-anim, sa straight 2 ang pang-lima at apat. Dalawang puwesto pa rin ang lamang niya kay Makato. "Billi, parang hindi aabot ang fuel mo hanggang sa finish line." sabi sa radyo. "Hindi ako puwedeng pumasok at mawawalan tayo ng oras para makahabol pa, kakayanin ko ito hanggang maubos!" galit na sabi ni Billi. 20 laps na lang ang natitira nasa pangatlong puwesto na siya at habang nasa pang-anim si Makato. 2 minuto ang lamang ng race leader at 1 minuto naman ang pangalawang puwesto.

Hindi na makaovertake pa si Billi dahil tinitipid niya ang fuel at ang rockets sa huling harurot sa pinakamabilis na parte ng circuit habang naipit naman si Makato sa ika-anim na puwesto. Pababa na ng pababa ang mga laps 19,14,10. Nanatili pa rin sila sa kanilang mga puwesto alam ni Makato na mananalo siya sa kasalukuyan na posisyon at wala namang ibang pagawa si Billi kung hindi magbagal. Ipit na si Billi kung bibilisan niya baka hindi siya makaabot kung pinatili ang kanyang puwesto matatalo siya at mawawala ang pagkakataon na mapanalunan ang kampeonato sa driver. "Billi, ito lang ang paraan. Kung hindi ikaw ang mananalo ang koponan na lamang ang mananalo." sabi ng head engineer sa radyo. Masakit ito pakinggan ngunit ito katotohanan. Sa natitirang mga laps naghinay lang si Billi pero ng pumatak ang huling lap bigla siyang nagpatakbo ng mabilis. "Billi ano ang ginagawa mo, baka hindi ka matapos!" galit na sabi ng inhneryo sa radyo. "Matagal ko ng pangarap ang manalo boss, pero kung hindi ako susubok parang sumuko ako itinapon ang aking pangarap." sabi ni Billi. Humarurot sa 2000mph ang jeepney ni Billi, kinukuha ang mga kurbuda ng napakabilis. Naririnig na niya na nahihirapan ang makina at sasakyan. Halos wala na ang kanyang fuel at laspag na ang mga rockets. Nagulat si Makato at pinilit sabayan si Billi sa bilis ngunit huli na ang lahat hindi niya ito mahahabol pa. Nakikita na ni Billi ang maliit na tuldok sa malayo ito ang pangalawang puwesto. Binilisan niya pa ito nilalaban ang understeer ng jeepney. Pagkatapos ng turn 5 naovertake niya ang pangalawang puwesto. "Isang minuto na lang ang layo mo sa unang posisyon." haginit ng radyo. Bumulusok pa ng mas mabilis ang galit at determinadong Billi, naabutan niya sa hairpin ang itim na jeepney. Hindi niya ito naikutan dahil mabilis din ang dating nito. Nakabuntot na siya ngayon dito, nararamdaman na niya ang pugak ng rockets. Parang aso't pusang naghahabulan ang dalawang sasakyan pero hindi pa rin malampasan ni Billi. Umabot na sila sa huling kurbada at parang hindi na kaya ng makina ni Billi. "Umabot ka sige na, sige na.."sabi niya habang inaapakan ng inaapakan ang pedal ngunit ayaw ng humarurot. Nakita niyang naghiyawan ang mga tao dahil nakalampas na ang itim na jeepney sa finish line. Kaunti na lang at mananalo na rin siya dahil nasa likod si Makato. Desperadong gumana ang pedal, hinampas niya sa steering wheel ang mga kamay at biglang bumulusok ito ng mabilis na mabilis. Tumutilin ng tumutulin hindi na gumagana ang preno. Pataas na ng pataas ang bilis sa gauge 1000,1250,1500,200mph. Hindi na niya makontrol ang steering wheel. Nakalampas na siya sa finish line pero ayaw pa rin tumigil. "Billi, Billi tumigil ka kung hindi bababanga ka!" nagpapanik na sabi ng head engineer. "Ayaw, kumagat ang preno!" sigaw ni Billi. "Eject, Eject!" ilang metro na lang at nandiyan na ang pader!" patuloy na sabi ng engineer. Hindi na napindot ni Billi ang eject button. Sumalpok siya sa pader halos 2000mph ang bilis. Piping pipi ang harapan at ilang katao ang namatay. Inilabas ang lasog-lasog na katawan ni Billi Sangan sa jeepney. Walang buhay, namatay siya na hindi nalaman na lumampas siya sa limit ng kompetisyon at natanggal sa karera. Napakasama ng hinatnan niya pero sa ilang sandali naramdaman niya kung paano naging tunay na kampeon.

filipino science fiction

Isla Buko

Paralisado ang mundo sa kakulangan ng tanim, prutas, at ano pang halaman na mapagkukuhanan ng pangangailangan. Umaasa na lang sila sa mga likha ng food cloner na gumagamit ng taste enhancers at food molders para maihugis at mailasa ang lumalabas na nakakain na rubber. Nakalagay kasi ang lahat ng impormasyon tungkol sa mga prutas at tanim ng mundo sa iisang kompyuter at ito ang pinagkukuhanan upang makagawa ng organikal na pagkain para sa buong mundo.

Likas na magaling magpangalaga ang mga Filipino sa isang isla malapit sa Old Visayas nakatalaga ang Island of Preservation of Coconuts o Isla Buko. Itinuturing ito ang natatanging halaman at puno na nakatindig sa mukha ng planeta. Naubos na lahat ng mga tao ang natural na puno at hindi man lang naisipan palitan ito sa bawat pagkuha. Nakapalibot sa isla ang malaking bakod na may mataas na voltahe ng kuryenteng nuklear at dalawang malaki animong parang pinagtambal na Anfiteatro Flavio ng Rome at ang Araneta Superdome ang nasa gitna nito. Sa loob makikita ang gubat ng buko, artipisyal na araw at ulan. Nagsisimula na ring silang mageksperimento sa lupa sa labas ng pasilidad. Pinamamahalaan nito ni Dr. Jopet Lasa isang dalubhasang sayentipiko at ilang eksperto sa buko. Mataas din ang seguridad dito dahil maraming bansa ang gustong makuha ang islang ito. Ilang kalapit na bansa ang nagpresenta ng karagdagan na proteksyon sa pangakong may kapalit na ilang puno ng buko. Patakaran ng isla na ito na walang ilalabas na halaman o puno kaya wala silang magawa kundi tumanggi. Hindi nasisilaw sa pera o ano mang kayamanan ang puwedeng maging lagay sa pagbibigay ng puno o impormasyon sa loob. Tapat sa kanilang tungkulin na maipreserba para sa kinabukasan ang halamang buko. Idineklara rin ng gobyerno na isang hiwalay na estado ang Isla na mayroong 25,000 na residente. Protektado ang kapaligiran nito ng sundalo ng Pilipinas at ng Universal Nations.

Marami rami na rin ang nagtangkang pasuking ang pasilidad ng Isla Buko. Taglay nito ang pinakanatural na puno at bunga sa buong mundo. Nagtitiis ang ibang bansa sa food cloners at organic manipulators sa madaling salita gutom o hindi pa nakakain ng natural na pagkain ang mundo. Isa sa mga naghahangad na manakop ang Taiwan, ilang beses na silang nagbigay ng proposisyon upang protektahan ang Isla pero tinanggihan lang ito ng gobyerno at ng isla. Desperado silang makakuha ng kahit isang puno para gamitin sa kanilang riserts at mapanghawakan ito. Protektado ng mga batas ng Universal Nations ang Isla Buko kaya walang bansa ang gustong sapilitang sakupin ang Isla.

Kahit may maliit na gubat na sa loob ng isla naturing napakababa pa rin ng produksiyon nito dahil sa mga artipisyal na araw at ulan. Masuwerte ang bansang Pilipinas dahil kalahati sa mga mamamayan ang nakakain ng buko at nagagamit ang iba't ibang produkto na magagawa rito. Ito ang dahilan ng mabilis ng pagdami sa bagong kapitolyo sa Cebu pagkatapos lumubog na buong Luzon dulot ng malakas na tsunami. Lumalaki ang populasyon ng bansa na banyaga kaya pinahintulutan ang lahat na dumadating na hovercraft mula sa ibang bansa. Nagmistulang Coconut Country ang tawag sa Pilipinas at tumaas ang pangangailangan ng buko. Dumating ang balitang ito sa Isla na negatibo. Kulang ang mga puno para makatapat sa demands ng taong mundo. Nagkarelusyon ang pasilidad na paikliin ang produksiyon at pumokus sa riserts kung paano papalakahin at pabilisin ang pag-aani. Naglabas ng press release ang Isla galing kay Dr. Lasa. "Hindi kami natatakot at titinag sa mga bansang gusto kaming sakupin. Protektado kami ng batas ng mundo at wala kaming itinatago o ipinagdadamot sa mundo."

Narinig ang boses ni Lasa sa buong mundo, marami ang nakaramdam ng galit at pagkainggit sa mga binitiwang mungkahi. Nadama ito lalo ng mga karatig na bansa na hindi nabibigyan ng kahit anong produktong lumalabas sa isla. Nagsanib ng lakas ang Taiwan, Indo Guinea, Chipan, at Soviet India sa pagsakop sa isla. Ipinatupad noong 2124 ang No-War Act Policy. Ibinabasura nito ang lahat ng pagpapalas ng militar at armas ng isang bansa. Limitado ang bawat bansa na magsaliksik ng bagong teknoloji sa armas at nakataling ang kanilang kamay sa likod sa pagkuha ng mga sundalo. Ngunit sa mga bansang nasabi nagpapalakas sila ng puwersa para sa aksiyon na gagawin nila bago matapos ang taon. Naniniwala ang bagong tatag na Hunger-Free Earth na tama ang ginagawang hakbang ng mga militanteng bansa para magkaroon ng paghahati sa pangangailangan ng buko.

Binalaan ng UN ang mga bansa nagtatangka sa Isla Buko na ibaba ang kanilang armas. Hindi nakinig ang mga bansa at bago pa man matapos ang taon nagsimula sila magalaw ng tao at magsanib ng puwersa. Sumali rin ang Kingdom of Saudi East, Germania, at English Scandanavian na mga bansa sa pagsanib na pagkuha ng napakaliit na isla. Naglabas ng pinal na babala ang UN at binantaan ang kanilang mga bansa na matanggal ang akreditasyon mula sa organisasyon. Walang pumansin sa UN at sa bansang Soviet India nagtagpo ang lahat ng hovertanks, robot at human infantry, hoverbattle crafts, gravity shield tanks, sonar jets at bombers at nuclear mobile silos. Nagtataka ngayon ang Isla Buko kung ano ang gagawin nila. Bakit nanghuhumaling ang buong mundo sa kakaparisong lupa na may tanim. Alam naman nila na hindi ito mabubuhay sa labas ng coliseum at ng Isla. Ito ang pinaka mabunga at matabang lupa na natitira sa mundo. Ginagawan naman ng paraan ng Isla na makipagbigay sa lahat pero hindi puwede at maaubos ito ng walang isang taon.

Naging kasunduan na sa pagitan ng UN at ng Pilipinas ang pagpreserba ng bansa at ng isla sa mga mananakop o agresibong namimilit isuko ang Isla. Nagmobilisa rin ang UN at nilikom ang mga bansang boluntaryong magprotekta sa Isla Buko. Sumang-ayon ang karatig na bansang Kaharian ng Brunei, South American States of Mexico at Ice Countries sa South at North Pole. Naging tahimik naman ang dating malaking kaalyansa ng Pilipinas ang Union of American and Canadian States Republic. Nagkikita sa New Mindanao ang mga bansa kasama ang kanilang nalikom na armas. Mas kaunti ang armas nila dahil sumunod sila sa No-War Act Policy ng UN pero kahit papaano nakakuha sila na sapat sa bawat sundalo.

Istelmeyt pagdating ng buwan ng Disyembre. Naghihintayan ng galaw ang bawat panig habang tuloy naman ang buhay sa loob ng Isla Buko. Tikom ang kanilang mga dila sa isa't isa at mataas ang tensiyon sa bawat kompetisyon labas sa pakikipagdigma. Nagsimulang gumalaw ang pangkat Hunger-Free Earth sa iba pang bansa upang sumali sa rebolusyon na magbabago sa kagutuman sa mundo. Nagbigay sila ng ultimatum sa Isla Buko at Pilipinas. Isuko niyo ang inyong mga puno at walang masasaktan kung hindi mapipilitan kaming sumugod mayroong kayong 48 na oras para magdesisyon.

-General Santos, unang bahagi ng Ang Digmaang Buko.

filipino science fiction

Bitak

Nagmistulang tuldok na lang ang abot-tanaw ni Dr. Julio sa lumabas na dalawang tao na maglalakbay sa Buwan. Dito sa madilim na parte ng Buwan nagdesisyon magtayo ng istasyon ang unang ekspedisyon ng Pilipinas sa buwan ng Earth. Taong 2099 ng nalikha ang pangkalawakan na sasakyang Kalapati V. Napili ang tatlong miyembro nito bago pa man magawa ang sasakyan. Si Dr. Julio isang bihasang siruhano at mediko, si Major Santina ng Hukbong Kalawakan ng Pilipinas, eksperto sa armas, pakikipaglaban at taktika at si Fr. Lasas, representate ng simbahan pangkalawakan, biolojista at ekolojista. Nagsanay lahat sila ng tatlong taon sa loob ng pasilidad ng NASA sa Amerika at bumalik para ipagtubilinan sa mga plano bago umalis.

"Major, magbigay ka ng updeyt bawat sampung minuto wala na kayo saking tanaw, alam ko naman ang kalagayan ng katawan ninyo base sa sensors sa space suits," haginit ng boses ni Dr. Julio sa radyo ni Major Santina. "Huwag kang mag-alala Dok ayos lang kami ni Father,"
sagot ni Santina.

Sa bawat yapak nina Major Santina at Fr. Lasas bumabaon ang imprinta ng kanilang talampakan. Malambot ang lupa sa Buwan, hindi nalalayo sa pagiging buhangin at matigas na putik. Sinuring mabuti nila ang abot-tanaw na nakikita. Maraming hukay sa gawing kaliwa at patag naman sa kanan. Naghiwalay sila sa punto kung saan nila nilagay ang umiilaw na bikon. "Father magkita tayo pagkatapos ng dalawang oras, mag-radyo ka palagi kung may natuklasan ko o pindutin mo ang pulang baton sa gawing kaliwa ng suit mo kung nasa panganib ka," sabi ni Santina sa radyo. "Okay, Major." sagot ni Fr. Lasas.

Apat na oras lang ang bukas na oportunidad nila para maglakbay dahil pagkatapos nito mawawala na ang sinag at init mula sa Araw magmimistulang parang yelo ang kapaligiran at mahihirapan sila huminga at makabalik sa istasyon. Naglakbay si Major Santina pakaliwa sa mga hukay o lubak ng Buwan. Magkaiba ang bawat hukay na parang ang isang ice cream na kinuhan gamit ang iskup. Kulay parang abo ang lupa, maraming iba't ibang laki ng bato at kakaibang bitak. Wala masyadong interesadong maiireport dito. Nagpatuloy pa rin siya sa pagsuri ng bawat hukay at nagraradyo sa istasyon kada sampung minuto.

Patag man ang tinatahak ni Fr. Lasas, sa malayo may matatanaw na malaking butas. Maitim at pahaba nagbigay ito ng kati ng pag-uusisa. Gaya ng nakikita at tinatapakan ni Major Santina malaabo, at mabato ang teritoryo na tinatahak ni Fr. Lasas. Naobserbahan niya na sa paglapit niya sa butas lumalambot ang lupa at nagiging mas malinaw. Sumilip siya sa gilid ng butas pagdating dito. Malalim, madilim hindi lang pala ito butas isa itong bangin. Matatanaw mo ang kabilang gilid ng butas pero malayo ito. Kinuha niya at pinagana ang flashligt na may apat na uri ng ilaw. Ordinaryong dilaw na ilaw, ultraviolet, infared rays, at ang pinakabagong teknoloji na Laser Continual Beam Ray. Iniisa niya ang bawat uri. Sa ordinaryong bumbilya hindi maabot ang dulo ng ilalim ng bangin. Sa ultraviolet ilang partikulo ang nakita niya na nasa ere ngunit wala pa rin ang ilalim ng bangin. Ginamit niya ang infared na bakasaling may makuhang senyales ng buhay pero walang pagbabago. Pinihit niya ang dial at inilagay ito sa LCBR. Binaba niya ang visor ng helmet at binuksan ito. Isang nakakabulag na malinaw na puting ilaw ang lumabas dito. Umaabot ng halos 50-100 feet ang kayang pailawan ng LCBR at direktang pababa niya itong tinapat habang nasa gilid ng bangin. Malayo ang naabot ng ilaw ngunit madilim pa rin at hindi nakakatulong ang visor na may itim na tinta. Pumikit siya bago niya ito itinaas. Dahan-dahan sa pagmulat, nakita niya ang matinding sinag galing sa flashlight. May kumikinang sa ibaba. Isang repleksiyon pero paano? Pinatay niya ang flashlight sa panganib na mabulag sa tagal ng pagtingin dito. Kailangan niyang bumaba sa bangin. Gamit ang grapling hook na bumabaon sa lupa, nilabas niya ang Titanium rope at kinargahan ang maliit na oxygen-nitrogen booster pack sa likod. Iniisip niya na parang bumababa lang siya galing sa bundok ng Apo. Hinatak ng malakas ang tali at siguradong matibay ang pagkakabaon ng grapling hook.

"Dok, nagradyo na ba sa iyo si Father?" haginit ng radyo sa reciever ni Dr. Julio sa istasyon. "Hindi pa, bakit?" sagot ni Dr. Julio. "Sabi ko kasi magradyo sa kapag may interesadong siyang nakita o kung nasaan na siya," sabi ulit ni Major. "Ayon sa vitals niya, ayos naman siya, siguro nakalimutan lang niya," sagot ni Dok.

Bumaba dahan-dahan mula sa gilid ng bangin si Fr. Lasas. Hinahawakan ng mahigpit ang taling Titanium nagpadausos siya ng paunti-unti. Gamit ang pangkaraniwang flashlight at ilaw mula sa helmet kinapa niya ng mabuti ang gilid ng binababaan ng bangin. Matigas na lupa at mas maliwanag pa rin ang kulay sa malaabong ibabaw. Kaya naman siguro ng grappling hook ang kanyang bigat dahil denisenyo ito para mas mabigat pa sa kanya. 50 talampakan na ang naibaba niya. Pinihit muli sa LCBR ang flashlight at tinapat pababa. Kumikinang pa rin pero sa may bandang kaliwa niya. Lingid sa kaalaman niya lumuluwag ang grappling hook sa lambot ng lupa. Umuuga uga na ito sa bawat pagbaba ng isang talampakan ni Fr. Lasas. Sa ibaba naman patuloy si Father na nagsusuri kada sampung minuto pinpalit sa LCBR ang flashlight. Bumuwal ang grappling hook sa ibabaw, naramdaman ni Father na bumibilis ang kanyang pagbaba. Nabitawan niya ang flashlight at biglang sunggab sa lubid. Nasa panganib siya kailangan na niyang rumadyo ng tulong pero hindi niya mabitawan ang lubid at nalilito kung ano ang unang gagawin. Pinisil niya ang berdeng hibilya ng sinturon para kunin lumubas ang maliit na parang lighter at pinindot ito. Lumiyab ng kaunti ang booster pack niya sa likod sa kawalang ng oxygen sa Buwan hindi siya makakagawa ng apoy. Gamit ang sariling oxygen kaya niyang maglabas ng maliit na sagitsit mula sa booster. Magaan man ang gravity ng Buwan kesa sa Earth mabilis pa rin ang hulog ni Father. Inuunti unti niya ang pagsagitsit para hindi maubos ang sariling oxygen. Mabilis na bumababa ang grappling hook, sa pagtaas ni Father bumaba ito at sumagi sa booster niya. Nakalimutan niyang putulin ang lubid na Titanium. Sumirit ang nitrogen sa booster niya at nadala na rin siya pababa hatak ng grappling hook.

Bleep. Bleep. Nahalata ni Dr. Julio ang umiilaw na pula sa iskrin. Bumababa ang level ng nitrogen sa booster pack ni Fr. Lasas. Bumibilis ang tibok ng kanyang puso at tumataas ang presyon ng dugo. "Major, nasaan ka bigla na lang nawawalan ng mabilis ng nitrogen si Fr. Lasasm" haginit nito sa radyo. "Pabalik pa lang ako sa bikon na itinayo namin dalawang oras ang makalipas." sagot ni Major. "Mukhang nasa panganib o may problema si Father puntahan mo na lang siya, dalawang oras na lang at lalamig na." paalala ni Dok sa radyo.

Sinubukang dumilat ni Fr. Lasas. Masakit ang kanyang likod, nahihirapan na siyang huminga, at halos hindi makagalaw. Sa natitirang lakas pinindot niya ang pulang baton sa kaliwa. Toot. Toot. Tumunog galing sa sinturon ni Major Santina ang maliit at parisukat na aparato. Kinuha niya ito at nakita ang pulang tuldok sa berdeng mga linya sa iskrin. 15 km ang layo ni Father kay Major at siguradong nasa panganib siya. "Dok, naglabas na ng senyales si Father kamusta ang lagay niya?" haginit ng receiver sa istasyon. "Major hindi ko na alam, nasira ata o natanggal ang vital tracker sa suit ni Father at mag madali ka na at bumababa na ang level ng oxygen niya," sagot ni Dok.

Sa mahinang ilaw galing sa helmet ni Fr. Lasas, nakita niya sa malayo ang kumikinang na repleksiyon. Nanghihina ang katawan at gustong pumunta sa direksiyon na iyon nagsimulang gumapang si Father. Sinubukan na niya ang radyo pero sira, naririnig niya ang patuloy na sirit ng nitrogen sa booster pack. Nakagapang siya ng ilang minuto pero kailangan magpahinga ng sandali. "Panginoon kung tama po ang hinala ko sa aking nakikitang repleksiyon bigyan niyo ako ng lakas para matuklasan ito." dasal na pabulong ni Fr. Lasas. Hindi nakatulong ang bumabang oxgyen sa paggapang ni Father. Patuloy pa rin sa ibabaw si Major Santina na hanapin si Fr. Lasas. Tiningnan niya ang iskrin at nakitang gumagalaw ito. Mabuting senyales ito na buhay pa si Father pero bakit pa siya gumagalaw kung alam niyang kakaunti na lang ang oxygen niya. Gumapang lang ng gumapang si Fr. Lasas. Palapit ng palapit ang kumikinang at palaki ito ng palai. Nahihirapan na siyang huminga pero wala pa rin tigil sa hangarin niya na matuklasan ang kung ano-man ang kumikinang na ito. Nawawala at bumabalik ang pagkinang minsan nandoon minsan wala. Pinipigilang pumikit sa sobrang pagod at kawalang ng oxygen hindi na niya namalayan na naabutan na niya ang maliit na bitak kung saan nangagaling ang pagkinang.

"Major, isang oras na lang mahigit ang natitira bago lumamig diyan, malapit ka na kay Father? bumalik ka na kaagad." sabi ng nag-aalalang boses sa radyo. "Dok, malapit na ako sa kanya pero kailangan ko pa atang bumaba. Nahulog siya sa bangin hindi ko nga alam kung paano pa siya nakaligtas halos hindi ko makita ang baba nito." sagot ni Major. "Paubos na ang oxygen niya baka wala na tayong magagawa, iligtas mo na ang sarili mo habang may oras pa." rekomenda ni Dok kay Major. "Dok, walang iiwanan dito sa buwan at lalong lalo na sa pamamahala ko kung mamatay din ako mas mabuting sinubukan ko siyang sagapin." galit na sagot ni Major.

Nagbaon ng dalawang grappling hook si Major sa gilid ng bangin para maghanda bumaba. Sinet sa 100 na talampakan ang atomatik depth stopper na nasa gilid ng sinturon niya. Bumaba ng mabilis si Major inaasahang buhay pa ang pari. Huminto siya sa pagbaba at may 50 talampakan pa siguro ang kanyang pinagpatuloy na manwal na binaba. Iniwan niya ang lubi na Titanium at naglagay ng bikon. Sinundan ang direksyon ng tuldok sa iskrin. Madilim at nakakahilo ang mataas na bangin kung tatanawin patingala. Inabutan niya ang pari na ang isang kamay nakasawsaw sa bitak ng lupa. "Father, father, gising po kayo," sabi ni Major habang ginagalaw ang at inuuga ang balikat ng pari. Buhay pa ang pari ngunit nawalan na siguro ng malay sa kakulangan ng oxygen. Binuhat niya si Father at bago pa man niya ito ilakad tinapalan niya ang butas sa booster pack ng pari. Nakikita niya sa malayo pa lang ang maliit na pulang ilaw na iniwan na bikon. "Dok, sumagot ka over." sabi ni Major sa radyo. Statik ang sumagot sa kanya. Masaydong malalamin sila para umabot ang pakikipagkuminakasyon. Pagkatapos ng 30 minuto umabot si Major sa mga lubid. Tiningnan niya ang digital na relo sa kaliwang wrist. 15 minuto na lang at lalamig na. Kinabit ni Major Santina ang sinturon ni Father sa lubid na Titanium. Kailangan niyang gamitin ang booster pack para mas mabilis silang makakyat. Tiningnan niya ang gage sa likod ng booster, puwede pa siguro ang ilang sagitsit bago kamaunti ang oxygen. Nilipat niya ang emergengy oxygen canister kay Father para mapanatili ang paghinga. Sa kaunting sagitsit ng booster pack nakaakyat sila ng 20 na talampakan. Unti-unti lang hanggang umabot sa 100 talampakan na ang naakyat. Tinigil na ni Major ang paggamit ng oxygen at baka siya naman ang mawalan. Nauna siyang umakyat sa gilid ng bangin. Nagsisimula na niyang maramdaman ang paglamig sa paligid. Pagdating niya sa tuktok, narinig niya ang pamilyar na boses ni Dok. "Major, sumagot ka, over," sabi ni Dok sa haginit ng radyo. "Dok, nakita at nakuha ko na si Father, lumalamig na rito hindi ko alam kung makaabot kami, lumabas ka at sunduin mo kami sa may bikon." sabi ni Major Santina na halatang pagod na pagod sa boses pa lamang. "Lumabas sa ganitong kalamigan? Hindi ako sinanay para diyan Major alam mo iyan." kabadong sagot ni Dok. "Alam ko iyon Dok, alisin mo na ang takot at sunduin kami, isa iyang utos bilang nakakataas na rango." sabi ni Major.

Hinatak pataas ni Major Santina ang halos walang buhay na katawan ni Father. Lasog-lasog sa pagbagsak mula sa mataas, higop na ang lakas sa paggapang at kumakapit na lamang sa isang dasal. Malamig na ang buong kapaligiran. Ilang minuto na lang at maaubos na ang oxygen sa canister at mawawala ang init na binibigay kanilang suit. Matatanaw ang bikon sa malayo na parang walang katupasan ang dapat lakarin. Kasama ang determinasyon na makarating sa bikon akbay akbay ang pari sa balikat nilakad ni Major Santina ang malamig na patag. Tumigas na lalo ang lupa, kulay abo pa rin ngunit mas mahirap na ang bawat hakbang. Numiminipis na ang oxygen sa loob ng kanyang helmet. Ilang minuto na siyang naglalakad at parang hindi parin lumalapit ang bikon. Dalawa na ang nakikita ng kanyang mata. Lumalabo at nanghihina. Dala-dala pa rin ang paring walang malay tinahak ni Major Santina kung hanggang saan ang kanyang makakaya.

Minulat ni Major Santina ang mga mata. Isang ilaw na maputi ang sumalubong sa kanya. Nanaginip ba siya o namatay na. "Major huwag ka munang gumalaw masyado," sabi ng boses. Buhay siya at nasa istasyon. "Dok anong nangyari," sabi ng kanyang mahinang boses sa tuyong lalamunan. "Lumabas ako at hinanap ang bikon. Pagdating ko roon wala pa kayo. Sinubukan kong magradyo kaso walang sumasagot. Akala ko patay na kayo. Sobra na ang lamig at muntikan na ako magdesido na bumalik pero sa malayo nakita ko ang mahinang ilaw. Galing ata sa helmet mo. Pinuntahan ko at nakita na pareho na kayong walang malay. Dala-dala ang dalawang punong canister ng oxygen kinabit ko ito sa inyo. Tinali ko kayo sa Titanium rope at ginamit ang atomatik depth stopper kahit alam kung gumagana lang ito pababa ito lang ang paraan. Patag naman ang lupa at lalong dumulas sa paglamig. Kaya nahila ko kaya pareho hanggang umabot tayo sa istasyon." salaysay ni Dok.
"Bago ka pa man magising, nagsasalita sa tulog si Fr. Lasas sabi niya tubig, tubig, tubig dahil sa kala ko nangagarap lang siya binigyan ko siya ng water injection para marehydrate. Habang binabalikan ko ang suit na ginamit ninyo nagtataka ako bakit nagyelo ang kanang guwantes ni Fr. Lasas. Nilagay ko ito sa incubator at nagulat ako na natunaw ang yelo at naging tubig. Sa pagkakalam ko walang tubig sa Buwan at sa siyensa hindi nagkakayelo kung walang likido. Sinuri ko sa kompyuter kung ano ang kemikal na komposisyon ng likido na natunaw. Lumabas ang H2O."

"Tubig, may tubig sa buwan." sabi ni Major Santina bago ulit bumalik sa mahimbing na tulog.

filipino science fiction

D.I.Y.O.S.

Kung mahirap ka pupunta ka sa kanya. Kung mayaman ka pupunta ka sa kanya. Kung wala kang trabaho pupunta ka sa kanya. Kung may sakit ka pupunta ka sa kanya. Kang may kasalanan ka pupunta ka sa kanya.

Nakasalalay lahat sa kanya. Pera, gamot, hanapbuhay, kaawan at pag-ibig. Siya ang D.I.Y.O.S. Isang tawag mo lang resolba na kaagad ang problema. Inaaprubahan ng nakakarami ang pamaaran niya. Madali, mainam, at hindi mabigat sa bulsa. Nakakataas ng katauhan, nakababa ng presyon ng dugo, nakakapag-ibig sa dalawang taong magkasalungat. Lahat ng tanong alam niya ang kasagutan. Lahat ng problema kayang lusutan. Isang tawag lang resolba na kaagad ang problema.

Nakapatay si Jake. Namamatay sa Cancer si Emma. Nalugi ang negosyo ni Lucio. Nagugutom si Botbot.

Sa madilim na eskinita sinaksak ni Jake ang humahabol sa kanya na pulis. Isa siyang kriminal. Nahuli siya na nagbebenta ng ipinagbabawal na gamot sa mga menor na edad. Hinabol siya ng pulis ng may sampung kanto nakapagtago siya sa likod ng bakal na basurahan. Hinintay na lumampas ang walang kamalay malay na pulis. Sinaksak sa likod ang pulis. Sinaksak ng sinaksak. Naririnig ang hiyaw ng sirena na hinid malayo kailangan na niyang makahanap ng telepono.

Sabi ng mga doktor sa ospital wala ng pag-asang gumaling si Emma sa kanyang karamdaman. Cancer sa Utak. Kahit ilang gamot na nagtagumpay na supilin ito sa mga taon ay walang dinulot na magandang resulta. Naghihintay na lang ang pamilya niya sa kahihinatnan. Mag-isa sa silid na puti at berde, tinanggal ni Emma ang mga instrumentong nakakabit sa kanya. Kinuha ang telepono sa tabi at nagsimulang magdayal.

Malakas ang kita rati ni Lucio. Nasa kanya na ang lahat ang babae, magagarang kotse, bahay at lupa. Nalikha niya kasi ang unang pangmasang hydrogas para sa mga sasakyan. Pagdating ng nuclear na enerhiya para sa mga sasakyan unti-unting nawala ang pinaghirapan niya sa isang dekada. Napilitan ibenta ang mga ari-arian para makabayad sa mga utang na hindi mabayaran. 20 Credits na lang ang load niya sa selpon isang tawag na lang.

Mahirap na bata si Botbot. Nakatira sa labas ng siyudad na nakatalukbong sa pader na hindi napapsukan ng polusyon. Isa siya sa mga naulila at pinaalis sa Walled City. Patay na ang mga magulang niya. Umaasa lang siya sa basura na itinatapon pa minsan minsan mula sa loob. Wala na kasing masyadong gumagamit ng Auto-Trash System mula ng nagkaroon ng particle remover ang bawat tahanan na siyang nagaalis ng basura at dumi. Nakapulot si Botbot ng lumang fonekard meron pa kayang lamang ito? Hindi masama kung susubukan sa natirang booth ng telepono sa labas ng siyudad.

Abot-tanaw ng kaputihan na parang nababalutan ng puting ulap, sa dulo isang gintong tarangkahan ang sumalubong kina Jake, Emma, Lucio at Botbot. Hindi magkakakilala sabay sabay silang naglakad patungo rito. Isang iskrin ang makikita sa gilid na ito. Ipatong ang kamay dito. Nauna si Jake na magpaton ng kamay. Jake Dela Roxas, 24 taong gulang, pumasok ka. Sabi ng isang mababang boses ng lalaki. Bumukas ang gintong tarangkahan at pumasok si Jake. Ganoon din ang mga sumunod na aksyon sa paglagay nina Emma, Lucio at Botbot ng kanilang palad sa iskrin. Isa isa ring pumasok sa lugar na hindi ka na makakabalik.

Sa totoong mundo. Nakalagay sa apat na magkahiwalay-walay na salaming lalagyan ang mga utak nila. Nakakabit ang libo libong puting linya sa kanilang utak. Nagbibigay ng mundo sa kabilang buhay kung saan siya nga wala ka na ng magiging problema.

Tawag na sa D.I.Y.O.S. (Salvation of Yearning Individual Denizens)

filipino science fiction

Bukas ang Mata sa Siyensa

Maraming nagkalat diyan na gumagawa ng maiikling kuwento o istorya na may kaukulan sa siyensa o science fiction. Kung pagsasamahin natin lang sila puwede na tayong makagawa ng isang buo na pundasyon sa paglikha ng ganitong mga kuwento. Nandyan ang komiks na matagal na nagbigigay ng maraming posibilidad at magagandang kuwento sa parehong Filipino at Ingles. Wala masyado akong nababasa o marahil wala pa nga na Filipino na nobela na science fiction ang tema. Hindi pa naman inilalabas ng Palanca ang mga nanalo sa temang science fiction sa maikling kuwento. Sa kinabukasan gusto ko lang magkaroon ng kontribusyon dito kahit panget, walang kuwenta, walang katuturan, walang direksiyon ang aking mga nilikha magpupursige pa rin ako sa paggawa ng mga kuwentong science fiction.

filipino science fiction